Dagurinn tekinn snemma þar sem planið var að hitta Mary og
nokkra göngugarpa við Sooke Potholes og finna réttu leiðina að vatninu. Eftir
að hafa stúderað leiðina á google maps og gert leiðarlýsingu var brunað úr
bænum og auðvitað vorum við fyrst á svæðið.
Ekki leið á löngu þar til aðrir komu á svæðið, en þarna hittum við Ryan
(sem Hrafnkell kallar alltaf Fred) röskan göngugarp með gps, Larry kana sem býr
í Arizona á veturnar en í Victoria á sumrin og loks hin norsk ættaða Peter sem
Fríða stökk á og faðmaði (fór aldrei þessu vant mannavillt og hélt að þetta
væri Gerry). Peter kallinn varð hálf
ruglaður á þessum móttökum og talaði við okkur á norsku það sem eftir lifði
dags...
Gangan var nú léttari en fyrri daginn þar sem hitinn var
ekki nema 23° eða svo. Fundum rétta
slóðann enn könnuðum þann sem við römbuðum á áður til hlítar. Við erum
eiginlega að verða sérfræðingar á þessum slóðum. Eftir röska tveggja tíma göngu var það við
Grassy Lake – ljómandi huggulegt fjallavant þar sem vatnaliljurnar fögnuðu
okkur með blómskrúð og silungurinn heilsaði með stökki. Við vatnið rákumst við á vinkonu okkar hana
Gwen og aðra göngugarpa sem höfðu valið einföldu leiðina að vatninu. Gwen bauð okkur heim til sín í garðveislu daginn eftir.
Í göngunni rákumst við á snák, Mary steig á vespubú og
Hrafnkell var stunginn í hásinina af vespu. Auk þessa var mikið spáð og
spekúlerað í þann dýraskít sem á vegi okkar varð. Ryan (eða Fred) greindi
skítinn eftir stærð, lögun, þéttleika og innihaldi. Mikil fræði á bak við þetta en við rákumst á
skít eftir úlfa og birni.
Að göngunni lokinni var ákváðum við að fara í lengri bíltúr
eftir ráðleggingar Mary. Ókum eftir
suðvesturströndinni sem er gríðarlega falleg. Keyptum nesti í næsta kaupfélagi
og fengum okkur magafylli á rekaviðardrumbi við ströndina áður en ferðalagði
hófst fyrir alvöru. Við stoppuðum svo fyrst á Kínaströndinni sem er öll hin
huggulegasta, þar var fólk að busla og sóla sig. Þar sem ferðalagið var rétt að byrja fékk
Fríða ekki að dvelja lengi á þessari strönd (samt alveg í ca 5 mínútur). Keyrðu svo eins langt og þjóðvegurinn náði að
Juan De Fuca Provincial Park. Þegar þangað var komið beið okkur þokumistur og
heldur dimmdi yfir svip frúarinnar við þá sjón (enda var búið að lofa henni kósíheit á strönd).
Við gengum engu að síður skemmtilegan hring þarna um dimman skóginn, vogskorna
og klettótta ströndina. Við salernin
voru leiðbeiningar um hvernig eigi að bera sig mæti maður birni eða
fjallaljóni. Mary hafði frætt okkur á að þarna væru helstu líkurnar að sjá
birni. Röltandi í mistrinu, heyrandi
alls kyns brak í skóginum var okkur eiginlega hætt að lítast almennilega á
blikuna og vorum hálf feginn að komast óétin aftur í bílinn. Enda vorum við
ekki búinn að aka lengi þegar við sáum tvo birni í ætisleit.
Nú lá leiðinn yfir fjöllin að Cowichian Lake sem er
virkilega skemmtileg leið um ótrúlega mikla skóga. Ekið var sem leið lá í Duncan
þar sem við fundum loks stað til að næra okkur á Doogie Family Resturant. Dæmigerð vegasjoppa og maturinn svona lala. Auðvitað vorum við spurð hvaðan við værum og
eftir að hafa gert því skil komu hjónin á næsta borði til okkar og sögðu
tengdason sinn vera af íslenskum ættum. Aðeins var grínast með íslensku nöfnin
og hversu miklir tungubrjótar þau eru hér í Kananda eða eins og frúin sagði „My
doughter went from a nice and simple Smith to Bergþórsson."
No comments:
Post a Comment