Sumarfrí í Kanada 2012: 10. ágúst (föstudagur)

Þessi dagur var skrítinn. Fullur af óhöppum en líka af höppum og allt endaði vel. Við vöknuðum og gerðum okkur klár til að fara í heljarinnar hjólatúr, með nesti og alles. Til stóð að hjóla niður í bæ og taka svo strætó (með hjólin) ca 30 km út fyrir Victoria og hjóla heim. Hjólaleið sem heitir Galloping Goose trail. En nei... þau fínu áform urðu að engu. En við hjóluðum þó heilmikið þennan dag...

Þannig er mál með vexti að um leið og hin lyklapassasama Hólmfríður lokaði útihurðinni þá uppgötvaði hún að allir lyklar voru inni í hinu rammlæsta húsi. Líka lyklarnir af bílnum. En við höfðum hjólin og vísakort. En reynum að gera laaaaaanga sögu ögn styttri.... Þetta leit alls ekki vel út og við vorum farin að undirbúa okkur til að klifra upp á svalirnar og sofa þar. En heppnin lék við okkur eins og svo oft áður, þó hún hafi reynt ögn á þolrifin. Eina vonin okkar um að komast inn var að ná í konuna sem þrífur húsið og hefur auka lykla. Við höfðum fengið símanúmerið hennar ef eitthvað svona myndi koma uppá – en það var vitaskuld vel geymt inni í húsinu. Við reyndum að ná í húsráðendur (og sem betur fer var klukkan bara seinnipartur á Íslandi) en slökkt var á símanum – en við fengum mikla hjálp frá Unni, sameiginlegri vinkonu, til að hafa uppi á þeim. Í millitíðinni fengum við gamlar konur í bókabúðinni til liðs við okkur og þær hjálpuðu okkur við að leita í rafrænum og órafrænum símaskrám að skrúbbunni, Samönthu. Það kom svo í ljós að sú ágæta kona á ekki gemsa og það svaraði ekki heima hjá henni. Við hjóluðum því heim til hennar en enginn heima. Nágranni hennar vissi ekki hvort hún hefði farið í burtu um helgina. Skildum eftir miða og bönkuðum uppá á klukkutímafresti. Þess á milli hjóluðum við um, sátum á veitingahúsum, settumst á bekki og spiluðum og létum okkur leiðast. Þegar klukkan var að verða sex var farið að kólna verulega og búðir að fara að loka fyrir nóttina. Þar sem við sáum allt eins frammá að sofa úti og Hólmfríður aðeins á stuttbuxum þá var drifið í að kaupa göngubuxur á stelpuna svo henni yrði ekki kalt og yrði síður étin af óargapöddum. Og viti menn – næst þegar við bönkuðum uppá hjá Samönthu þá var hún akkúrat að koma út úr strætó. Hallelúja! Það urðu miklir fagnaðarfundir (af okkar hálfu). Og heim komumst við!

EN... þá tók ekki mikið betra við. Það var miði á bílrúðunni um það að einhver frúin hefði bakkað á bílinn okkar. En enn og aftur fylgdi heppnin okkur. Það hefði verið ömurlegt ef hún hefði ekki verið svona heiðarleg og skilið eftir miða með nafni og símanúmeri. Skemmdin er heldur ekki svo mikil. Sem betur fer. Svona fór sem sagt um hjólaferð þá og það voru tvær afar þakklátar manneskjur sem lögðust í rúmið þetta kvöldið, í stað þess að sofa úti.